Zabawy z wiatrem

Zabawy z wiatrem

Scenariusz zajęcia otwartego dla Rodziców
Opracowała: Agnieszka Sosnowska

1. Część statyczna
Data: 06.11.2014
Prowadząca: Agnieszka Sosnowska
Grupa wiekowa: 5,6-latki, grupa O „A”
Czas trwania: 30 minut
Temat: Zabawy z wiatrem – w oparciu o wiersz D. Wawiłow Jak wygląda wiatr?
Cel ogólny:
– poznanie zjawiska wiatru, jego charakterystycznych właściwości oraz znaczenia w przyrodzie
Cele operacyjne:
Dziecko:
– rozpoznaje i nazywa zjawiska zachodzące w przyrodzie
– rozumie, że wokół nas znajduje się powietrze oraz do czego jest potrzebne
– potrafi przedstawić wiatr stosując ekspresję ruchową i muzyczną
– potrafi prowadzić doświadczenia wywołujące wiatr
– umie wyciągać wnioski z wykonywanych doświadczeń
– przelicza w zakresie 6
– nabywa umiejętności obserwowania
– inscenizuje ruchem i gestem utwór muzyczny
– współdziała umiejętnie z grupą
– przestrzega zasad i umów
Metody:
– czynna (zadań stawianych dziecku do wykonania)
– oglądowa (obserwacja)
– słowna (zagadka, wiersz, pogadanka, instrukcja)
– aktywizujące (relaksacyjna, pedagogika zabawy, eksperyment)
Formy: z całą grupą, indywidualna, zespołowa
Realizacja podstawy programowej: 1.1, 1.2., 3.1., 3.2., 3.3., 4.1., 5.4., 8.1., 11.1., 13.1., 14.6.
Środki dydaktyczne: kartka z zagadką, treść wiersza, obrazki przedstawiające lotnię, balon, wiatrak, latawiec, liście, szybowiec, żaglówka, rower, pociąg, samochód, lalka, miś, piłka, chmurki; butelki plastikowe, foliowe torebki, gazety, balony, piórka, kulki z waty, piłeczki, wiatraczki, klocki, suszarka do włosów, cyfry, napis WIATR, szablon latawca, pluszowe buźki (uśmiechnięta i smutna), odtwarzacz CD, płyta CD
Literatura:
– M. Skrobacz, W. Żaba-Żabińska Odkrywam siebie. Szkoła tuż-tuż.
– S. Elbanowska, Jak zadziwić przedszkolaka, tym co świeci, pływa, lata – jesień.
– E. Kozyra-Pawlak, Zagadki od sasa do lasa.

2. Część dynamiczna
I. Część wstępna
Nauczycielka wita się z dziećmi słowami znanej im piosenki Wszyscy są witam Was zaczynamy już czas, jestem ja, jesteś Ty – raz, dwa, trzy!.
Następnie nauczycielka zadaje dzieciom zagadkę:
Huczy, wyje szumi wszędzie
łamie drzewa i gałęzie.
Czapki z głów porywa.
Jak on się nazywa?
(wiatr)
Nauczycielka mówi do dzieci: Chciałabym Was zapytać, czy znacie odpowiedź na tę zagadkę. Dzieci podają nauczycielce odpowiedź WIATR – nauczycielka prosi dzieci żeby podzieliły ten wyraz na sylaby, oraz wyodrębniły głoskę w nagłosie. Nauczycielka wspólnie z dziećmi próbuje przegłosować wyraz wiatr. Prowadząca mówi dzieciom, że w dniu dzisiejszym będzie mowa o tym zjawisku atmosferycznym. Podaje cele oraz temat zajęcia.
II. Część główna
Zaproszenie wszystkich do krainy wiatru. Wysłuchanie wiersza D. Wawiłow Jak wygląda wiatr?
Jak wygląda wiatr?
 Bardzo chciałbym wiedzieć!
 Możesz mi powiedzieć,
 jak wygląda wiatr?

 Może to jest ptak,
 co ma gniazdo w chmurach?
 Wielki jest jak góra,
 kiedy gubi pióra,
 z nieba sypie grad…

 Jak wygląda wiatr?

 Może to jest koń?
 Grzywę ma z płomieni,
 drzewa niby trawy
 chylą się ku ziemi,
 kiedy mknie przez świat…

 Jak wygląda wiatr?

 Może to jest chłopak,
 co ma osiem lat?
 Biega pośród nocy,
 gwiżdże, strzela z procy,
 piaskiem sypie w oczy…

 Jak wygląda wiatr?
Nauczycielka pyta dzieci jak wygląda wiatr. Pyta dzieci czy wiedzą co to jest wiatr? – rozmowa kierowana, odwołanie się do wcześniejszych doświadczeń dzieci.
– Czy możemy zobaczyć wiatr?
– Po czym możemy poznać, że jest wiatr?
– Czy słyszymy wiatr?
– Jakie wydaje dźwięki?
Odgłosy wiatru – orkiestra. Nauczycielka dzieli dzieci na trzy zespoły. Każdy z nich otrzymuje inne instrumenty. Pierwsza grupa otrzymuje butelki, druga foliowe torebki, a trzecia gazety. Następnie dzieci naśladują odgłosy wiatru na otrzymanych przedmiotach – czyli dmuchają w butelki, wymawiają głoskę sz w torebki, gniotą i machają gazetami.
– Jak sądzicie, czy wiatr jest dobry czy zły? (zły – wyrywa drzewa, zrywa dachy, niszczy lasy, niszczy budynki, powoduje fale, zrywa czapki; dobry- porusza wiatraki, unosi latawce i balony, chłodzi, porusza żaglówki, lotnie, rozsiewa nasiona)

Nauczycielka rozkłada przed dziećmi pomieszane obrazki przedmiotów, które porusza wiatr oraz takie, które do nich nie pasują np.: nasiona, liście, balon, szybowiec, lotnia, wiatrak, latawiec, żaglówka, rower, pociąg, samochód, lalka, miś piłka. Zadaniem dzieci jest je pogrupować. Do jednego hula-hop wkładają obrazki, które wiatr wprawia w ruch, do drugiego w innym kolorze takie, które są niezależne od wiatru.
– Jak możemy inaczej nazwać wiatr? (wiaterek, huragan, wiatrzysko…)
Mikro-pauza: Zabawa ruchowa Drzewa na wietrze.
Zabawa badawcza Wywoływanie wiatru.
Na pewno widzieliście jak wiejący wiatr porusza listkami, drzewami, jak poruszają się pod jego wypływem różne przedmioty. W naszej sali również zgromadziliśmy pewne przedmioty (piórka, bibułkę, piłeczki oraz wcześniej przygotowane przez nas wiatraczki, klocki). Zastanówcie się, jak możemy wprawić je w ruch oczywiście nie dotykając ich. Nauczycielka chce podzielić dzieci na 4 grupy, jednak decyzję o wyborze zespołu pozostawia liderom grup. Każdy kapitan otrzymuje szarfę w innym kolorze i sam decyduje o tym, kto będzie w jego zespole. Po wybraniu przez dzieci grup nauczycielka rozkłada na brystolu poszczególne elementy.
I grupa – dmucha na papierowe ścinki oraz kulki
II grupa – wachluje wachlarzem na piłeczki
III grupa – nadmuchuje balon i uzyskuje podmuch podczas wypuszczania powietrza na piórka
IV grupa – suszarką do włosów rozdmuchuje liście
Dodatkowo w każdej grupie znajdują się klocki, których żaden z podmuchów nie jest w stanie przesunąć.
Nauczycielka pyta dzieci, czy wiedzą, jak za pomocą przedmiotów wywołać „wiatr”? Dzieci wachlują i obserwują, co się porusza, a co nie, jak silny jest „wiatr”, który wywołują. Na koniec każde dziecko bierze wcześniej wykonany przez siebie wiatraczek i również wprawia go w ruch. Wyciągają wniosek: przedmioty ciężkie (klocki) nie poruszają się pod wpływem tak delikatnego „wiatru” jak przed chwilą wywołały.
Ćwiczenia oddechowe. Zabawa z balonikami. Dzieci napełniają je powietrzem, następnie wypuszczają je na swoje ręce. Nauczycielka pyta dzieci co czuły na swoich dłoniach. Wspólne wyciąganie wniosku, że wiatr to poruszające się gwałtowanie powietrze.
Relaksacja. Dzieci kładą się an dywanie na plecach, zamykają oczy i przenoszą się w świat wyobraźni. Nauczycielka mówi:
Jest piękny wiosenny dzień. Jesteśmy na łące pełnej pachnących kwiatów. Leżymy na miękkiej trawie. Grzeje słońce. Powiewa lekki wiaterek. Muska nasze twarze i rozwiewa włosy. Jest cicho i przyjemnie. Tylko słychać w oddali śpiew ptaków. Dookoła unosi się przyjemny zapach traw i kwiatów. Jesteśmy szczęśliwi, zadowoleni i spokojni.
Następnie dzieci wolno otwierają oczy, przeciągają się i siadają. Unoszą ręce i poruszają nimi naśladując szum wiatru.

Zabawa matematyczna Psotny wietrzyk.
Na tablicy umieszczone są ilustracje przedmiotów (żaglówek, balonów, wiatraka, latawców, chmurek). Zadaniem dzieci jest przeliczanie elementów na danej ilustracji. Pod każdym obrazkiem kryje się inna głoska. Zadaniem dzieci jest przeliczenie przez dzieci i ułożenie elementów w kolejności od najmniejszego do największego. Wspólne odczytanie rozwiązania jakim jest WIATR.

III. Część końcowa
Nauczycielka pyta dzieci czego nauczyły się na dzisiejszych zajęciach. Na koniec prosi dzieci, aby wspólnie zaśpiewały piosenkę Wietrzyku psotniku.
Ewaluacja dla dzieci – nauczycielka pyta dzieci, czy zajęcia im się podobały. Prowadząca podnosi dwie pluszowe buźki (uśmiechniętą oraz smutną). Dzieci ustawiają się przy wybranej przez nie buźce.
Ewaluacja dla Rodziców – nauczycielka rozdaje Rodzicom karteczki w kształcie latawca i prosi o to, żeby napisali na nich co im się podobało podczas zajęć oraz to, co nie przypadło im do gustu.

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Please enter your comment!
Please enter your name here